間 ma… Είμαι… όταν δεν είμαι

Έχεις και εσύ βιώματα τα οποία δεν μπορείς να περιγράψεις, γιατί δεν έχεις την μία και μοναδική, κατάλληλη και σαφή λέξη, που να μπορεί να μιλήσει επαρκώς για την κατάσταση που βίωσες;

Ένα τέτοιο σύνολο προσωπικών βιωμάτων μου έψαχνε όνομα, για να αποκτήσει υπόσταση και δικαίωμα με ονοματεπώνυμο στις μνήμες μου και στο μοίρασμα.

Έψαχνε μία λέξη να προσδιοριστεί. Μια λέξη που θα περιέγραφε τα χαρακτηριστικά, το περιεχόμενο και την ταυτότητά του.

Στην αναζήτηση αυτής της λέξης, συνάντησα την Ιαπωνική έννοια 間 ma. Η οποία περιέγραφε σχεδόν εξολοκλήρου την ταυτότητα που έψαχνα για τα βιώματά μου.

Η Ιαπωνική γλώσσα παρότι έχει προέλθει από την μετεξέλιξη των γλωσσών άλλων πολιτισμών, έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Έχει λέξεις που περιγράφουν νοητικές – συναισθηματικές καταστάσεις, βιώματα και έννοιες. Όπως το ma 間 στο οποίο αναφέρομαι, ή λέξεις για παράδειγμα γι' αυτό που νιώθεις κοιτώντας την αντανάκλαση του φωτός στο νερό μιας λίμνης κλπ..

Επίτρεψέ μου να σε ταξιδέψω στον υπέροχο κόσμο του 間 μέσα από την προσωπική μου εμπειρία και ίσως ταυτοποιήσεις και εσύ τέτοιες στιγμές στη ζωή σου.

Ετυμολογικά το 間 - ma είναι ο συνδυασμός της πόρτας 門 και του ήλιου 日. Μαζί αυτοί οι δύο χαρακτήρες απεικονίζουν μια πόρτα, μέσα από τη σχισμή της οποίας, το φως του ήλιου εμφανίζεται.

Σε αυτόν το συμβολισμό περικλείεται, όχι απλά το περίγραμμα μιας πόρτας, αλλά μια πόρτα που είναι ανοιχτή στο φως, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις προσωπικές μου εμπειρίες 間 είναι η παύση στο χρόνο, η σιωπή στον λόγο, ένα «κενό» στον χώρο. Δηλαδή, είναι ένα διάστημα ανάμεσα σε δύο οποιεσδήποτε καταστάσεις, το οποίο δεν είναι επιφορτισμένο με κάτι. Αντιθέτως, μέσα από αυτό έρχεται κάτι, αναδύεται κάτι, και στην προκειμένη το φως, η ησυχία, η διαύγεια ή ότι άλλο μας οδηγεί σε μία καλύτερη κατάσταση από την προηγούμενη που ήμασταν.

Σαν η ύπαρξη να πετάει τα ενδύματα του (+) και του (–), ευρισκόμενη στην υπαρξιακή της ανελικτική μεσότητα.

Σαν την μεσότητα που μας περιγράφει ο Αριστοτέλης, που επιτυγχάνεται όταν απαλλάσσει κάποιος την ύπαρξή του από την υπερβολή και την έλλειψη που χαρακτηρίζει τον διττό κόσμο στον οποίο στροβιλιζόμαστε. Την μεσότητα που σε οδηγεί στο ακραίο απόλυτο.

Ας κάνουμε μία δοκιμή ησυχίας, έστω για λίγο…

間

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι ταχύτητές του, ο θόρυβος που τον χαρακτηρίζει σε όλα τα επίπεδα, καθιστά αναγκαίες τέτοιες στιγμές μέσα στην καθημερινότητα, για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Στιγμές μέσα από τις οποίες αποφορτίζεται νους, καρδιά και σώμα από ό,τι τους προκαλεί θόρυβο, δυσαρμονία, πολυπλοκότητα και σύγχυση.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να περιγραφεί μια στιγμή 間.

Εκείνος, ο οποίος για τις δικές μου εμπειρίες βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό που βιώνω, περικλείεται στην φράση «Είμαι… όταν δεν είμαι».

«Είμαι… όταν δεν είμαι»…

間

Είμαι… όταν δεν είμαι… όσα δεν είμαι…

Όταν παύω να είμαι όλα εκείνα με τα οποία ενδύομαι καθημερινά. Τους ρόλους και τις συμπεριφορές που αναγκάζομαι να υιοθετώ για να γίνομαι αντιληπτή και κατανοητή, για να προστατεύομαι, αλλά και για να μπορώ να λειτουργώ επί ενός πολιτισμού, που μόνο πολιτισμός δεν είναι πια.

Ένας πολιτισμός που καθιστά αναγκαία την ύπαρξη στιγμών 間 σε κάθε πτυχή και σε κάθε ημέρα της ζωής ενός ανθρώπου.

Και αν κοιτάξουμε λίγο προσεκτικότερα, θα ανακαλύψουμε πως εκεί είναι που ξεδιπλώνεται το είμαι.

Στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, στο «κενό» ανάμεσα στις γεωμετρικές ανακλάσεις του χώρου, στην ακινησία του χρόνου ανάμεσα στα διαστήματα των δεικτών του ρολογιού, στις παύσεις ανάμεσα στις νότες της μουσικής, στην παρουσία που σε κατακλύζει ανάμεσα στις απουσίες σκέψεων και συναισθημάτων.

Στην αγάπη και στην ελευθερία που σε λούζουν όταν όσα νομίζεις ότι ξέρεις για τον εαυτό σου καίγονται μέσα από τη ρωγμή που δημιουργεί το φως στο κέλυφος της ύπαρξης σου.

Εκεί που δεν υπάρχει τίποτε… εκεί είναι που υπάρχουν όλα…

間

Εκεί στο τίποτα που είσαι ελεύθερος…
εκεί που δεν φοβάσαι και δεν ελπίζεις τίποτα, όπως πολύ όμορφα μας διδάσκει ο Καζαντζάκης.

Εκεί που το είμαι σπάει όλα τα σύνορα και χάνεται, βρίσκοντας απόλυτα τον εαυτό του.

Εκεί που γίνεσαι έρωτας αέναος, όπως ακριβώς είσαι όταν η ψυχή σου βρίσκεται στον τόπο της θέωσής της.

Εκεί που όλα φανερώνονται και έχουν νόημα και σκοπό.

間

Εκεί που το Είμαι ταυτίζεται με το πρωτογενές αυθεντικό.

間

Τέτοιες στιγμές ίσως έχεις ζήσει και εσύ ατενίζοντας μια υπέροχη θέα, την φύση, την θάλασσα, τα χρώματα ενός πίνακα ζωγραφικής. Ανάμεσα στις λέξεις ενός ποιήματος ή ακόμη και ακούγοντας τις μελωδίες ενός πλανόδιου μουσικού, με αποκορύφωμα τις στιγμές που μπορείς να είσαι, όταν σπάσουν τα όρια του εαυτού σου, καθώς σε αντικρύζεις μέσα στα μάτια του αγαπημένου σου, καθώς αντικρύζεις την ομορφιά της φύσης.

間

Ραντεβού εκεί που είμαστε όσα δεν είμαστε!

Αν θέλεις να διαβάζεις περισσότερα άρθρα σαν και αυτό, γίνε μέλος της παρέας μας, κάνοντας την εγγραφή σου στο NewsLetter του Compose a DreamLife.