Οι ήρωες της απραξίας

Σε τι διαφέρει η δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας από αυτή της σύγχρονης εποχής;

Πραγματικά σε τι διαφέρει και όχι απλά να ισχυριστούμε ότι δεν έχουμε δημοκρατία στη σύγχρονη Ελλάδα, γιατί μας λείπουν ή μας στερούν δικαιώματα. (που φυσικά και δεν θα έπρεπε)

Αν το ερευνήσουμε λίγο σοβαρά το θέμα θα βρούμε πως πρόκειται για δύο ανόμοιες εμπνεύσεις και πράξεις που διαφέρουν στην Εστία τους.

Στην δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας οι άνθρωποι θεωρούνταν είτε πολίτες, είτε ιδιώτες.

Πολίτες ήταν εκείνοι που φρόντιζαν το ευ ζην τους και δρούσαν με στόχο την ευημερία του συνόλου των πολιτών και της κοινωνίας.

Οι ιδιώτες από την άλλη, αν το λέγαμε απλά και κόσμια, ήταν αυτοί που φρόντιζαν μόνο για τη ζωάρα τους.

Ας κάνουμε έναν απολογισμό εαυτού, οικογένειας, συνεργατών, φίλων και γνωστών με βάση τα παραπάνω...

...

Τώρα;

Μήπως είναι περισσότερο σαφής η αιτία. Αλλά και γιατί απουσιάζει η δημοκρατία;

Και για να προλάβω τυχόν συλλογισμούς, οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες, από όσο αποδεικνύει η ιστορία που άφησαν πίσω τους, επέλεγαν να είναι πολίτες ακόμη και όταν διοικούνταν από τυράννους, ακόμα και αν το σύστημα τους καταδίωκε, τους εξόρισέ, τους έστελνε στον θάνατο.

Ας συλλογιστούμε λίγο την αιτία...

Εσύ ποια πιστεύεις πως είναι η ουσιαστική διαφορά;

...

Η δική μου θέαση με οδηγεί στην άποψη πως η ουσιαστική αιτία και διαφορά είναι η πράξη. Δηλαδή, πως εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, υπολειπόμαστε της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας, άποψης, αντίληψης, συνείδησης.

Για πολλά πράγματα διαμαρτυρόμαστε, αλλά σε πολλά από αυτά τοποθετούμαστε χωρίς να έχουμε μια εμπεριστατωμένη άποψη. Και πολύ περισσότερο ομιλούμε από σημείο που δεν εμπεριέχει δράση και πράξεις συγκλίνουσες με την φιλοσόφηση, την ιδέα ή το ιδανικό που προασπιζόμαστε.

Ίσως, να ήταν σοφότερο να αρχίσουμε να κοιτάμε και το δικό μας ενεργητικό, πέραν του ενεργητικού των τοξικών συνθηκών και δεδομένων εντός των οποίων ζούμε.

Ίσως, να ήταν σοφότερο να αρχίσουμε να προασπιζόμαστε τις όποιες ιδέες και ιδανικά στις πράξεις μας στην καθημερινότητα.

Όμως εδώ γεννάται ένα μέγα ερώτημα.

Αφού κάποιοι, λίγοι - πολλοί δεν έχει σημασία, αντιλαμβανόμαστε αυτά τα πράγματα, γιατί δεν δρούμε προς αυτές τις κατευθύνσεις; Γιατί δεν αλλάζουμε τον κόσμο μας, αφού τα συλλογιζόμαστε ορθότερα;

Ίσως γιατί για κάθε δράση, πράξη και επιλογή τέτοιου είδους, ειδικά όταν καλείσαι να την εφαρμόσεις μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον, όπως είναι οι περισσότερες κοινωνίες στις οποίες ζούμε, θα υπάρξει και το αντίστοιχο κόστος. Θα την ακολουθήσει ένα τίμημα.

Όπως για παράδειγμα πιστεύεις στην ηθική και έχεις ένα ανήθικο αφεντικό. Αν επιλέξεις να τοποθετηθείς και να πράξεις με βάση την ηθική σου, το πιο πιθανό είναι να βρεθείς αντιμέτωπος με εκδικητικές συμπεριφορές. Και αν τα πράγματα είναι έντονα από την άλλη πλευρά, ακόμη και χωρίς δουλειά, ενώ παράλληλα θα είσαι ο χαζός που έχασε τη δουλειά του, ο ανίκανος που δεν υπολόγισε την οικογένεια του.

Και εκεί είναι που ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά περισσότερα, από τα όσα ρομαντικά μας υποδεικνύει η συνείδηση, η ηθική, οι ιδέες και τα ιδανικά μας.

Διότι, αν αποφασίσει κανείς να προχωρήσει με βάση αυτά, μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον που δεν χαρακτηρίζεται από ηθική, συνείδηση και ιδανικά, θα χρειαστεί να βρεθεί υπόλογος και στην επιβίωση τη δική του, τους φόβους του συντρόφου του για την επιβίωση, του μέλλοντος των παιδιών του κι τόσα άλλα.

Δυστυχώς, οι μάχες που τελούνται σε ένα τοξικό περιβάλλον δεν είναι τόσο απλές, όταν ξεπερνούν τα λόγια και τις απόψεις και περιέρχονται στις πράξεις. Γιατί, για να γίνουν απαιτούν στρατηγική, ένα υποστηρικτικό περιβάλλον και ουσιαστική αγάπη. Όμως αυτά δεν είναι δεδομένα. Ούτε στις κοινωνίες, ούτε στις οικογένειες, ούτε στις σχέσεις, ούτε στις συνεργασίες και φιλίες.

Και κάπως εκεί χάνονται όλα, εφόσον δεν μπαίνουμε καν στην αρένα.
Γιατί αν μπούμε είναι πιθανό να χάσουμε τα βασικά τουλάχιστον για ένα διάστημα, όπως χρήματα για επιβίωση, οικογένεια, σύντροφο, παιδιά, συνεργάτες, φίλους και κατ' επέκταση την όποια ευημερία και ασφάλειά μας.

Και τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη;

Αναλογίσου για λίγο...

Πόσα από αυτά που υπερασπίζεσαι με σθένος, τα υπερασπίζεσαι και στην πράξη έτοιμος να πληρώσεις το τσουνάμι του τοξικού περιβάλλοντος;

Πόσα από εκείνα που υπερασπίζεσαι στην πράξη τα κάνεις υπό συνθήκες βολής; (Σαν τους κομμουνιστές που μιλούν για ισομοιρασιά από το σαλόνι της βίλας τους)

Πόσες φορές στήριξες τον άνθρωπό σου να κάνει μια τέτοια μάχη στην πράξη, ακόμη και αν το τίμημα επηρεάζει και τη δική σου φαινομενική ασφάλεια, ευημερία και βολή;

Πόσες φορές στήριξες το παιδί σου σε μια τέτοια πράξη και δεν το ωθήσεις να υποκύψει στην ανηθικότητα, τον παραλογισμό και την παράνοια των συνθηκών που έχουμε δεχτεί ως «έτσι είναι η ζωή»;

Πόσες φορές πήρες θέση στο πλάι κάποιου που ήρθε αντιμέτωπος με αυτήν την τοξικότητα και δεν έκατσες στα αυγά σου, γιατί δικό του είναι το πρόβλημα;

Σε πόσες από τις 10 περιπτώσεις που εσύ αντιμετώπισες, έκανες πράξη τις θεωρήσεις σου και δεν κατέληξες απλά να χωνεύεις την απογοήτευση σου, πως έτσι είναι τα πράγματα και πρέπει να σιωπήσεις;

Μέχρι όλα αυτά να τα αλλάξει ο καθένας από εμάς στην πράξη... ούτε δημοκρατία θα έχουμε, ούτε ελευθερία, ούτε αγάπη, ούτε ευήμερη κοινωνία...

Μέχρι τότε θα είμαστε επαναστάτες του λόγου, άνευ πράξης, άνευ ουσίας, άνευ συνείδησης, άνευ αγάπης.

Ναι η ζωή δεν είναι άσπρη ή μαύρη.

Απέχουμε πολύ από αυτό.

Μα δεν χρειάζεται να έχουμε σκοπό τις πιο ανοιχτές αποχρώσεις του γκρι, αντί να βυθιζόμαστε όλο και στις πιο σκοτεινές;

Ναι αξίζουν τα ιδανικά. Αξίζει να μαχόμαστε για αυτά, αλλά τελικά τι δείχνουν οι πράξεις μας;

Συναινούμε με τις σκοτεινές περιοχές από ανημποριά και λιγοψυχία λόγω των συνθηκών κλπ. ή είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ψυχή για τις φωτεινές;

Μήπως ήρθε η στιγμή να θέσουμε ένα μεγάλο ερώτημα μέσα μας, όλοι εμείς που υποτιμούμε και κρίνουμε συντρόφους, φίλους και γνωστούς ως ανίκανους, ανήμπορους επειδή προσπαθούν να δώσουν μια μάχη;

Εγώ τι κάνω για όλα αυτά στην πράξη; Είμαι παρόν/ούσα στα μικρά και μεγάλα θέματα της ζωής μου;
Εγώ τι κάνω για όλα αυτά στην πράξη; Στηρίζω τους ανθρώπους γύρω μου όταν δίνουν τη δική τους μάχη σε αυτό που αποκαλούμε ζωή ή τους δίνω μια και τους λαβώνω και εγώ την ώρα της μάχης τους;

Εγώ τι κάνω τελικά;

Είμαι από εκείνους που μάχονται με πράξεις;
Είμαι από εκείνους που στηρίζουν με πράξεις κάποιον την ώρα της μάχης του;
Είμαι από εκείνους που είναι πολίτες και στο προσωπικό και στο κοινωνικό γίγνεσθαι;

Ίσως την επόμενη φορά... να ήταν σοφότερο... πριν αρχίσω να ενίσταμαι και να βάζω ταμπέλες για κάποια αδικία, καταπάτηση, παραβίαση... να συλλογιστώ... εγώ τι κάνω για αυτό στην κάθε μικρογραφία των γεγονότων της ζωής μου...

Ευτυχώς που υπήρχε η Ελένη και στήριξε τον Νίκο όταν τα έβαλε με το πνεύμα της Ελλάδας εκείνης της εποχής... γιατί αλλιώς μπορεί να μην μπορούσαμε να διαβάσουμε σήμερα το ο Χριστός ξανά σταυρώνεται και την Ασκητική...

Ευτυχώς που υπήρχε η Palmer, γιατί αλλιώς δεν θα αναβίωνε το αρχαίο Ελληνικό θέατρο που είχε όνειρο ο Άγγελος...

Ευτυχώς που υπήρχε ο Μαντέλα, ο ελεύθερος φυλακισμένος, που ελευθέρωνε ανθρώπους...

Ευτυχώς που υπήρχε ο Σωκράτης, και ας δικαιώθηκε 2000 χρόνια μετά, και έδωσε το παράδειγμα της πράξης «επιλέγω τον οικειοθελή θάνατο από το ψέμα, την διαφθορά, την διαβολή, την αδικία, τον παραλογισμό...» προκειμένου να μην ξεπέσει η συνείδησή του...

Τόσα ευτυχώς... που παραλάβαμε ως δώρα... και τώρα... τόσα δυστυχώς...

Γι' αυτό... όχι κάποια στιγμή αν το ευνοήσουν οι συνθήκες... αλλά... τώρα...

ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΝΩ;