Τι βλέπεις όταν κοιτάς ένα λουλούδι;

Κάποιοι λένε…
μην εμπιστεύεσαι τα λουλούδια…
γιατί μόλις τ' αγαπήσεις…
εκείνα σε προδίδουν πεθαίνοντας...

Ανύπαρκτο το φως...
στην καρδιά εκείνου...
που βλέπει τα λουλούδια έτσι....

Τα άνθη δεν προδίδουν...
είναι σαν τους φοίνικες...
πεθαίνουν για να αλλάξουν μορφή,
ώστε να συνεχίσουν να μεταδίδουν τη ζωή...

Μαραίνονται για να μεταμορφωθούν σε καρπούς...
και έπειτα νεκρανασταίνονται και πάλι για να γίνουν σπόροι...
σπόροι που θα απλώσουν την ομορφιά...
σε ακόμη μεγαλύτερο μέρος του κόσμου!

Αν κοιτάξεις ολικά,
θα διαπιστώσεις ξεκάθαρα πως τα άνθη δεν προδίδουν...
ίσως να τα προδίδει κάθε ένας από εμάς,
όταν στη διαδικασία μεταμόρφωσής τους
αποφασίζουμε να τα θανατώσουμε με το δρεπάνι μας,
για να κοσμήσουν τα προσωπικά μας ανθοδοχεία,
για να ευφρανθεί η αλαζονεία και η υπεροψία μας,
χρεώνοντάς τους κατόπιν το θάνατο
που εμείς προκαλέσαμε, ως προδοσία…

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που είναι σαν τα άνθη...
μεταμορφώνονται κι εκείνοι μέχρι να γίνουν σπόροι...
για να δώσουν ζωή και να απλώσουν ομορφιά...

Ας μην κρίνουμε τους ανθρώπους στα δύσκολα τους...
ας μην τους ποδοπατούμε στη μεταμόρφωση τους,
γιατί τότε στερούμε τη ζωή από τον κόσμο...
και όχι μόνο από τη ζωή μας...

Άλλωστε...
μήπως όλοι μας δεν γευόμαστε τους χυμούς των μεταμορφώσεων των άνθεων...;

Το σημαντικό εδώ,
όταν δεν αναφερόμαστε σε διαταραχές και ακραίες περιπτώσεις ωφελιμισμού,
είναι να αναπτύξουμε ενσυναίσθηση, κατανόηση, σεβασμό...
και να μην απορρίπτουμε το δικαίωμα του άλλου...
στη διαδικασία της αλλαγής του,
ακόμη και αν αυτή η διαδικασία...
επηρεάζει πρόσκαιρα και το περιβάλλον...

Κι ας θυμόμαστε πως όταν υιοθετούμε αυτήν τη στάση,
δεν αποκαλύπτεται το ποιόν εκείνου που αλλάζει,
αλλά το δικό μας μεγαλείο…
το μεγαλείο της μικρότητας του εγωισμού μας…
εκφραζόμενο εγκληματικά με απαξίωση και βία…

γιατί αν το σκεφτούμε…
όσο μακριά κι αν είναι ο πολιτισμός μας από αυτό…
όταν κόψουμε ένα άνθος…
πόσο μακριά βρισκόμαστε…
από τον φόνο…;

...τα άνθη δεν προδίδουν... προσφέρουν...

ας τα θαυμάζουμε στο φυσικό τόπο ζωής τους,
χωρίς να τους στερούμε τη ζωή,
ώστε να χωρέσουν στο προσωπικό βάζο του εγωισμού μας...

Ναι όρια, ναι σεβασμός, ναι προσοχή στην τοξικότητα, ναι, ναι, ναι....
αλλά προσοχή στον εγωισμό που ελλοχεύει μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις…
προσοχή στη δίψα για εξουσία και επικράτηση επί των άλλων...

Γιατί κάποιες φορές χάνουμε...
την ανθρωπιά και την καλοσύνη από μέσα μας,
χωρίς καν να το καταλάβουμε...
και τη στιγμή του θαύματος της μεταμόρφωσης...
συναινούμε στο θάνατο...
γινόμαστε εμπόδιο…
στις κοσμικές ζυμώσεις του Είναι των υπάρξεων…

Αυτό που χρειάζεται ανάπτυξη, λοιπόν, είναι η διάκριση μας...
και όχι η επίκριση των άλλων...
μέσα από χίλιες ύπουλες επιχειρηματολογίες…

Ας μην ξεχνούμε...
λουλούδια είναι και τα παιδιά μας τα αγαπημένα...
λουλούδι είναι και το αγόρι ή το κορίτσι μας...
λουλούδι είναι ο φίλος και η φίλη μας....
ο συνάδελφος, ο γείτονας... ο άνθρωπος…
ο ίδιος μας ο εαυτός…

Αν θέλεις να διαβάζεις περισσότερα άρθρα σαν και αυτό, γίνε μέλος της παρέας μας, κάνοντας την εγγραφή σου στο NewsLetter του Compose a DreamLife.